Już dawno minęły emocje związane ze skutkiem intensywnych opadów deszczu w dorzeczu Odry i niebezpieczeństwem wylania wód rzeki. W tym roku Odra była bardzo łaskawa w przeciwieństwie do małych strumieni i górskich potoków.

Artykuł jest fragmentem szerszego opracowania pod tytułem
STANOWISKO SPOŁECZNOŚCI LOKALNYCH W SPRAWIE
ŻEGLUGI ODRZAŃSKIEJ I JEJ ROZWOJU.

Opracowania i publikacje prof. Michalskiego związane z aktualną sytuacją dróg wodnych śródlądowych i żeglugi, cechuje rzetelność i rzadka staranność. Autor zwalcza w nich bałamutne informacje o żegludze śródlądowej, głoszone przez naszych wspólnych adwersarzy spod znaku „green”. Prof. Michalski był uczestnikiem kolejnych ekspedycji wodniackich Ligi Morskiej i Rzecznej pod nazwą „Wiślany Flis do Gdańska” w latach 1995-2000, promujących rewitalizację rzecznych szlaków żeglownych.

W Europie nie ma kraju z dobrze rozwiniętą siecią rzeczną, który miałby tak mały udział transportu rzecznego w całości przewozów towarowych jak Polska. Nasz kraj jest pustą plamą na mapie europejskiej sieci kanałów żeglownych, dzięki czemu skutecznie oddzielamy system dróg wodnych Europy Zachodniej od systemu dróg wodnych Europy Wschodniej.

Po roku 1945 kiedy pozbyliśmy się terroru jawnego (Imperium Germanicum) a pojawił się niezauważalnie skryty terror podstępny (Imperium Sovieticum), do pracy przy odbudowie gospodarki Kraju zgłaszali się przedwojenni wybitni specjaliści (na Zachodzie w systemie unijnym nazywa się takich ludzi „profesjonalistami” – „professionals”), których cechował etos służby nabyty w II. Rzeczypospolitej, traktowany jako najwyższe dobro Rei Publicae.

Część pierwsza zakończona została pytaniem Co dalej ? Zadawaliśmy sobie je już nie raz. Padały także bardzo konstruktywne i rzeczowe odpowiedzi...

Żegluga śródlądowa to jedyna gałąź transportu w kraju, która nie może doczekać się koordynacji działań i właściwej uwagi. Mija kolejny rok pracy związków, stowarzyszeń, armatorów, marynarzy i entuzjastów transportu rzecznego nad upowszechnianiem problematyki poprawy warunków gospodarowania i korzystania z akwenów śródlądowych. I co dalej?

Warunkiem koniecznym do realizacji usług transportu śródlądowego jest istnienie dróg wodnych jako naturalnych i „sztucznych” magistral transportowych.

Pod koniec lat pięćdziesiątych tereny Nadodrza dawały około 25% globalnej produkcji przemysłowej kraju, w tym około 20% pochodziło z wysoko uprzemysłowionych województw katowickiego, opolskiego i wrocławskiego.

Opracowany przez dr Krzysztofa Wosia zbiór założeń rozwoju żeglugi śródlądowej w Polsce.