Cały świat stoi obecnie przed poważnymi ograniczeniami rozwoju. Są to: woda, energia oraz żywność. Każde z tych ograniczeń ma swoją specyfikę. Jednak trzeba uzmysłowić sobie, że woda jest niezbędna nie tylko do życia wszystkich organizmów i roślin, ale także konieczna przy wytwarzaniu żywności i w wielu procesach energetycznych. W różnych krajach i w różnych regionach naszego globu problemy te występują z różnym nasileniem.

Drogi wodne z jednej strony stanowią część ogólnej gospodarki wodnej, z drugiej zaś strony wchodząc do całokształtu sieci komunikacyjnej, stanowią część systemu krwionośnego organizmu państwowego. Przywróćmy śródlądowym drogom wodnym gospodarza!

Polska gospodarka wodna to jedna wielka katastrofa. Dowodów na to jest mnóstwo.
Świadczy o tym choćby stan śródlądowych dróg wodnych, sposób planowania i realizacji nielicznych dużych inwestycji, co raz zmieniający się Prezesi Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej oraz wielkie problemy z uchwaleniem programów strategicznych, wytyczających tory reformy tej gałęzi gospodarki.

Sens dostosowania Odrzańskiej Drogi Wodnej, czyli najważniejszego polskiego szlaku transportowego śródlądowymi drogami wodnymi do standardów europejskich, (do co najmniej IV klasy żeglowności) jest bezdyskusyjny.

Chociaż Legnicę od morza dzieli kilkaset kilometrów, a przepływającą przez miasto rzekę Kaczawę trudno uznać za żeglowną, był jednak taki moment w historii miasta, że możliwość powstania przeładunkowego portu śródlądowego była bardzo poważnie brana pod uwagę.

Powodzie były zawsze i pewnie jeszcze długo będą dawały się we znaki ludzkości. Na początku rodzącej się cywilizacji, rzeki miały jeszcze naturalny charakter. Wiły się w meandrach zwielokrotniając swoją długość, a co za tym idzie pojemność wodną koryta. Człowiek w naturalny sposób wybierał okolice rzek na swoje siedziby, głównie ze względów bytowych, transportowych i obronnych.

Przez ponad trzy stulecia nieustającego mielenia tematem projekt ten stał się symbolem niezgody.Niby wszyscy są za ale interesy nie zawsze są zbieżne. Nie będę komentował projektu, gdyż z natury akurat w tym temacie jestem bardzo ostrożnym zwolennikiem idei połączenia trzech mórz. Ponadczasowym przykładem prostym w swej wymowie i treści jest artykuł Karola Szyndzielorza, ówczesnego korespondenta Życia Warszawy w Pradze. Ukazał się on w Życiu Warszawy z dnia 5-6 lutego 1967 r.

Artykuł porusza problematykę braku wykorzystywania w Polsce transportu śródlądowego jako jednej z form pasażerskiego transportu zbiorowego .

Zbliża się koniec pierwszego półrocza. Mijające sześć miesięcy to czas niewykorzystanych szans na zintegrowanie interesów odrzańskich przewoźników z interesami gospodarza drogi wodnej. Dzięki temu, że odchodzi się od myślenia schematycznego przez obie strony dla tego wszyscy unikają odważnych rozwiązań.

Bieżący temat nazwałem przewrotnie "Odgrzewaniem kotletów", bo na pewno taki będzie miał smak dla stałych czytelników, ale dla nowicjuszy może okazać się pożywną porcją wiedzy. Aktualne wydarzenia z kręgów "wodopochodnych" przypominają po wielokroć odgrzewane kotlety – jeszcze smaczne, ale już skutkują zgagą.