Dla przeciętnego Wrocławianina nazwisko Wollheim nic nie mówi, jego postać, jego wkład w rozwój żeglugi odrzańskiej nawet dla ludzi z branży to tylko legendy, mity i ruiny stoczni na Kozanowie.

Chociaż Legnicę od morza dzieli kilkaset kilometrów, a przepływającą przez miasto rzekę Kaczawę trudno uznać za żeglowną, był jednak taki moment w historii miasta, że możliwość powstania przeładunkowego portu śródlądowego była bardzo poważnie brana pod uwagę.

Hans Niekrawietz urodził się 8.II. 1896 r. w Opolu, jako syn nadodrzańskiego chłopa. Zmarł w 24.IV. 1983 roku w Wangen w Allgäu. Jego zycie i twórczość poświęcone było zachowaniu w pamięci dziedzictwa ponadczasowego Śląska i kultury, która przez stulecia rozwijała się na tym terenie. Znaczna część utworów lirycznych poświęcona jest Odrze.

I w końcu przyszła ta noc na którą czekałem, ta jedna , jedyna której obrazy mogłem podłożyć pod strofy wiersza jak podkłada się muzykę pod tekst piosenki.

Tak jak obiecywałem, po pierwszym przyprószeniu śniegiem Wrocławia wyruszyłem w nadodrzańskie bulwary i zakątki, aby jak najwierniej oddać klimat utworu Herrmanna-Neiße.

Powodzie były zawsze i pewnie jeszcze długo będą dawały się we znaki ludzkości. Na początku rodzącej się cywilizacji, rzeki miały jeszcze naturalny charakter. Wiły się w meandrach zwielokrotniając swoją długość, a co za tym idzie pojemność wodną koryta. Człowiek w naturalny sposób wybierał okolice rzek na swoje siedziby, głównie ze względów bytowych, transportowych i obronnych.

Kilkanaście stopni mrozu niespodziewanie przeobraziło rzekę w baśniową krainę. Woda już zatraciła swa aksamitną nieruchomą gładkość i od tej chwili jej nurt niesie okrągłe wianki lodowych igieł które jedne o drugie zderzają się, dzięki temu przybierają kształt okrągłych tafli o podniesionych krawędziach i tworzą się coraz większe, miniaturowe płyty kontynentalne. Podczas owych zderzeń słychać w zimowej ciszy osobliwy głos – syk i szuranie lodowych tafli. W końcu napotykając przeszkodę zbijają się jedna w druga tworząc gigantyczne wypiętrzone pola lodowe.

Lubię odkrywać mało znane historie, czytać o zapomnianych bohaterach, o powrocie do korzeni, odgrzebywać dawno zapomniane fakty z życia ówczesnych mieszkańców mojego miasta, a szczególnie odkrywanie ich zwyczajów i historii, a zwłaszcza historii związanej z ich zaangażowaniem w dostosowaniu Odry do rangi europejskiej drogi wodnej i dostosowaniem się miasta do tego wyzwania.

Większość łodziarzy z Odry pamięta Nową Sól z lat 90-tych - zapyziała mieścina, bez perspektyw, z zaszarganą moralnością, tak to było. A teraz? Coś niesamowitego, miasteczko jakby z innego wymiaru czasu. Często tam bywam i czasami mam wrażenie, że nie jestem tam, gdzie być powinienem.