Widoczny na zdjęciu stosunkowo niewielki i niczym specjalnie nie wyróżniający się „Baden”, był bardzo ciekawą jednostką – pierwszym na Renie statkiem z pędnikami Voitha Schneidera i szybkoobrotowymi, doładowanymi silnikami napędowymi.
Zamówiony został przez Köln – Düsseldorfer (KD) w grudniu 1935. Zlecenie na budowę otrzymała stocznia Ewald Berninghaus z Köln - Deutz. Dla statku przewidziano nazwę „Albert Leo Schlageter”. Budowa poprzedzona była wnikliwymi badaniami modelowymi. Najpierw w kanale strumieniowym firmy Voith w Heidenheim (producent pędników), w ścisłej współpracy z armatorem i stocznią, następnie próby modelowe w zakładzie Doświadczalnym Budowy Okrętów w Hamburgu. Dopiero po przeanalizowaniu wyników przystąpiono do budowy statku. Położenie stępki nastąpiło 15 marca 1936. Trzy miesiące później nastąpiły rejsy próbne. Rejs zdawczo – odbiorczy odbył się 30 czerwca 1936. Statek uzyskał średnią prędkość 16,81 km/h. „Albert Leo Schlageter” powstał pod numerem budowy 609 i kosztował 199.000 RM. Mógł zabrać 825 pasażerów. Oficjalne wcielenie do eksploatacji 1 lipca 1936.
„Albert Leo Schlageter” podczas rejsu dziewiczego minął właśnie most Hohenzollernbrücke w Kolonii. Zwraca uwagę bardzo niski komin statku:
W roku 1937 na trasie siedmiogrodzkiej (między Bonn i Bad Honeff). Komin, już podwyższony. Pokład górny co prawda zadaszony, ale na burty przewiewnie otwarty.
Na przedwojennej nostalgicznej widokówce „Schlageter” mija reńskie miasteczko Linz (powyżej Bad Honeff):
Napęd statku stanowiły dwa sześciocylindrowe, doładowane silniki Deutz, o łącznej mocy 550 KM z turbodoładowarkami systemu Büchli. Moc przekazywana była na dwa pędniki Voitha Schneidera. Obydwa silniki posadowiono na wspólnej ramie. Dla ograniczenia drgań i hałasu, między ramą i kadłubami silników zamontowano tłumiki sprężynowe. Te spiralne sprężyny zostały specjalnie zaprojektowane dla „Schlagetera” przez firmę Werner Genest GmbH z Berlina – Tempelhofu.
Dane techniczne statku w chwili wejścia do służby:
długość....................................................................................................................................48,07 m
szerokość...................................................................................................................................6,80 m
znurzenie pusto/zał............................................................................................................1,15/1,50 m
wyporność pusto.........................................................................................................................140 t
pasażerów....................................................................................................................................825
napęd...................................................................................................2 x Deutz typu BSA 6 M 324
średnica cylindra / skok tłoka........................................................................................200/240 mm
pojemność skokowa silnika...................................................................................................45,18 l
ciężar silnika.........................................................................................................................4050 kg
moc......................................................................................................2 x 275 KM przy 725 obr/min
pędniki............................................................................................2 x Voith Schneider typu 14 E/90
średnia prędkość na Renie.................................................................................................16,81 km/h
Aż do wybuchu wojny „Albert Leo Schlageter” eksploatowany był na środkowym Renie. We wrześniu 1939 odstawiony w porcie w Düsseldorfie i pod koniec miesiąca odkomanderowany do Bingen, gdzie służył jako statek szpitalny. Pod koniec roku z powrotem w Düsseldorfie. Przestał tam do 1941 z powodu braku paliwa. W listopadzie tegoż roku skierowany do portu w Oberwinter, gdzie otrzymał szary kolor ochronny. W Oberwinter przeleżał do lata 1943. W sierpniu wydzierżawiony dla IG. Farben we Frankfurcie jako statek biurowy. W grudniu 1944 zarekwirowany przez Wehrmacht i w porcie Mainz – Winterhafen przebudowany na okręt obrony przeciwlotniczej. 23 marca 1945 koło Fechenheim nad Menem, zatopiony ładunkiem wybuchowym przez pionierów Wehrmachtu.
Wisną 1946 statek otrzymał nazwę „Rüdesheim“, chociaż jeszcze w ogóle nie został podniesiony z dna!
I tutaj chciałbym nieco zmienić temat. Kim był Albert Leo Schlageter i dlaczego tak szybko zmieniono nazwę statku? Otóż Schlagerer był nazistą, członekiem NSDAP, szpiegiem i terrorystą. Podczas okupacji Nadrenii przez wojska francusko – belgijskie schwytany i 26 maja 1923 rozstrzelany przez Francuzów (miał 29 lat). Po egzekucji stał się idolem faszystów. Uważany był za męczennika i nazwany Pierwszym Żołnierzem Trzeciej Rzeszy. Powstał „Kult Schlagetera”! Dla upamiętnienia, wystawiono na terenie całych Niemiec ponad 100 pomników gloryfikujących zabijakę. Zaraz po wojnie zaczęto je burzyć. Ale chyba niezbyt dokładnie skoro ok. 20 istnieje do tej pory (przynajmniej ich fragmenty). Na marginesie. Podczas pierwszego rejsu statku z Düsseldorfu do Königswinter 27 czerwca 1936, oprócz licznych oficjalnych gości, na pokładzie znajdował się również oddział SA-Standarte „Schlageter-Düsseldorf”...
Wracając do statku. W sierpniu 1946 rozpoczęło się wydobywanie wraka z Menu. Najpierw uszczelniono go pod wodą, co okazało się bardzo trudne i dopiero w grudniu „Rüdesheim“ wypłynął na powierzchnię. Odholowany został do stoczni w Mainz – Gustavsburg, gdzie przystapiono do odbudowy. Na skutek powojennych braków materiałowych prace przeciągały się w nieskończoność. Na dodatek jeden z silników został rozsadzony przez mróz. Zdobycie identycznego kosztowało wiele zachodu. Ostateczne prace wykończeniowe przeprowadziła macierzysta stocznia w Köln – Deutz.
Sylwetka „Rüdesheima“ po odbudowie różniła się nieco od sylwetki „Schlagetera”. Przede wszystkim zamknięto oknami przednią część pokładu górnego. Jego tylna część została zadaszona aż do samej rufy. Rozbudowę wnętrz statku przeprowadziła firma Anton Ross z Köln – Bickendorf. Pierwszy rejs próbny po odbudowie odbył się 19 marca 1949, rejs zdawczo – odbiorczy 6 maja a oficjalne, bardzo uroczyste wcielenie do eksploatacji 10 maja 1949. „Rüdesheim“ przeznaczono na trasę Moguncja – Koblencja, początkowo tylko trzy razy w tygodniu.
Krótko po odbudowie w roku 1949 już pod nazwą „Rüdesheim“. Na dziobie jeszcze aliancki numer rejestracyjny:
„Rüdesheim“ pod Loreley, tym razem już w kolorze. Binnenschifferforum:
Od 1954 obsługiwał odcinek górnego Renu między Moguncją i Karlsruhe, aby w następnym roku powrócić na środkowy Ren. Wisną 1956 podczas remontu na stoczni w Mainz – Gustavsburg maszynownia otrzymała na obydwu burtach po trzy duże, prostokątne okna w miejsce bulajów.
W marcu 1958 statek na krótki czas otrzymał nazwę „Baden”. Powrócił na górny Ren z bazą wyjściową Mannheim.
„Baden” na górnym Renie:
Na tej niezapisanej widokówce „Baden” w pięknym ujęciu od półrufy:
Zimą 1959/60 „Baden” został skierowany do na stocznię w Mainz – Mombach i wyciągnięty na pochylnię. Statek poddano kompletnej przebudowie. Właściwie powstała całkiem nowa jednostka, która otrzymała numer budowy 151. Przede wszystkim został przedłużony poprzez wstawienie 12-to metrowego segmentu od dziobowego szotu maszynowni. Nowa, wyższa część dziobowa, nowa sterówka ze skrzydłami mostka, nowy komin i trzeci pokład jako pokład słoneczny. Łódź towarzysząca została przeniesiona na rufę. Na pokładzie dolnym i głównym powstały dwa wielkie salony: restauracja i kawiarnia. Obydwa po 186 miesjsc siedzących przy stolikach.
Naturalnie, znacznie zmieniły się wymiary statku. Teraz: długość 60,4 m, szerokość 7,03 m, wyporność pusto 263 tony, nośność 77 ton. Ilość pasażerów ustalono na 900 osób. Do ponownej eksploatacji wszedł 17 lutego 1960, z przeznaczeniemna środkowy Ren. Przywrócono mu poprzednią nazwę „Rüdesheim“.
„Rüdesheim“ po przebudowie mija Kaub ok. 1960:
Nieprzyjemną przygodę przeżył 18 sierpnia 1962. Płynąc w górę Renu przy niskiej wodzie, między Bad Honef i Unkel, przytarł prawym pędnikiem ciężko go uszkadzając. Do końca sezonu przestał w porcie KD w Düsseldorfie czekając na jego naprawę.
W dniach od 10 do 14 lutego 1964 odbył „Rüdesheim” rejs testowy na Mozeli – z Koblenz do Bernkastel-Kues poprzez sześć śluz. Na pokładzie znajdował się cały sztab kierowniczy i techniczny Köln – Düsseldorfer.
Piękna kartka pocztowa datowana 1981, chocież zdjęcie zrobione było napewno w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych. „Rüdesheim“ mija Bad Godesberg. Binnenschifferforum:
Do wielkiego wydarzenia doszło 26 maja 1964. Wtedy to nastąpiło uroczyste otwarcie skanalizowanej Mozeli („Großschiffahrtstraße Mosel“), projektu ogromnie ważnego dla europejskiej żeglugi śródlądowej. Od Koblencji do Thionville rzeka stała się dostępna dla statków towarowych o nośności do 1500 ton. W uroczystym konwoju brały udział ms „Rüdesheim“, ms „Frankfurt” i francuski ms „Strasbourg”. Na „Strasbourgu” zaokrętowane były takie osobistości jak generał Charles de Gaule, wielka księżna Charlotte von Luxemburg i prezydent NRF Heinrich Lübke. Rejs rozpoczął się na śluzie we francuskim granicznym miasteczku Apach i przez śluzę Palzem wiódł w dół Mozeli do śluzy Grevenmacher. Tutaj wszyscy prominentni goście przesiedli się na „Rüdesheim“, którym dotarli do starożytnego miasta Trier.
Na mostku „Rüdesheim“ - dwóch prezydentów i wielka księżna w rejsie otwarcia „Wielkiej Drogi Wodnej, Mozela”:
Skanalizowana Mozela – 270 km, 15 śluz i 93 m spad:
Widocznie próbne rejsy na Mozeli wypadły pomyślnie, skoro „Rüdesheim” przeznaczony został do rejsów po tym przepięknym regionie. Od połowy czerwca 1964 rozpoczął podróże między Koblencją i Beilstein (ok.50 km w górę rzeki).
Nazwa „Rüdesheim“ nie pasowała za bardzo do Mozeli i 11 maja 1965 statek otrzymał dumną nazwę „Trier”. Trier jest najstarszym miastem w Niemczech, ma ponad 2000 lat. W czasach rzymskich nazywał się Augusta Treverorum...
Statek pozostał na zawsze na Mozeli i przemierzał ją od Koblencji aż po Trier (a może i wyżej?).
Dwie niewysłane widokówki z lat siedemdziesiatych.
„Trier” mija Cochen, słynące z doskonałych mozelskich win:
Trier nad Mozelą. Ms „Trier” pod jedną z atrakcji miasta – pod kabinową kolejką linową. W tle słynny uniwersytet:
Sukcesywnie zmniejszano liczbę pasażerów. Ludzie chcieli podróżować bardziej luksusowo. W roku 1969 na 810, w 1971 na 740 i w 1975 ostatecznie na 580 osób.
Po raz drugi statek przytarł tym razem na Mozeli, 23 sierpnia 1969 koło Bernkastel. Poważnemu uszkodzeniu uległ również prawy pędnik. Tym razem „Trier” nie czekał na jego naprawę. Na stoczni w Oberwinter dostał zastępczy, dzięki czemu nie został na dłużej wyłączony z eksploatacji.
Ekspresyjne ujęcie ms „Trier” na pochylni stoczni w Köln – Deutz w kwietniu 1985. Wtedy to dokonano przeglądu obydwu pędników i odmalowano statek od góry do dołu:
Podczas któregoś z rutynawych przeglądów silników napędowych wymieniono ich stare turbodoładowarki Büchli, na nowoczesne, bardziej wydajne firmy Bosch.
Maszynownia statku z początkiem lat osiemdziesiątych.
Na środkowej Mozeli, 21.06.1984. Foto Georg Fischbach:
W przedostatnim roku służby w Köln – Düsseldorfer. „Trier“ mija Deutsche Eck w Koblencji. Binnenschifferforum:
Na koniec sezonu 1989 został odstawiony w porcie KD w Köln – Niehl. Dalsza eksploatacja bez kapitalnego remontu nie wchodziła w rachubę. Z ekonomicznego punktu widzenia było to jednak niemożliwe. Statek wystawiono na sprzedaż. 22 kwietnia 1991 „Trier” kupił holenderski armator Rederij Delta, A.D. Venma z Enkhuizen nad Ijsselmeer. Holendrzy byli mistrzami w adaptacji starych pasażerek na statki rozrywkowe. Na stoczni Worst Scheepswerft B.V. W Meppel poddano statek modernizacji. Otrzymał nowy generator prądotwórczy o mocy 125 kVA oraz ster strumieniowy na dziobie napędzany silnikiem Volvo 130 KM. Stare silniki Deutz zastąpiono również silnikami Volvo o mocy po 130 KM. We własnym zakresie kompletnie przebudowano wnętrza statku. Nowa część rufowa. „Trier” stał się luksusowym Partyschiffem i otrzymał bardziej pasującą nazwę - „Delta Queen“. Do eksploatacji weszła królowa 27 września 1991 bez większych uroczystości. Pływała spacerkiem z rozbawionymi gośćmi w zasadzie po Ijsselmeer, ale docierała czasami aż do Rotterdamu.
„Delta Queen” latem 1992 na swoim stałym miejscu postoju w Endhuizen. Foto Georg Fischbach:
W październiku 1998 statek znowóż wystawiony został na sprzedaż. W dwa lata później nabyła go firma S.A.M. Entertainment BV z Leeuwarden. W roku 2005 po raz kolejny sprzedany, tym razem po raz ostatni. Kupia go firma Meijer & Zn. BV z Franeker, w której w 2007 roku został zezłomowany.
Smutny koniec rozrywkowca....
Foto Gert Schouwstra, De Binnenvaart:
Dodaj komentarz
Zaloguj się, aby napisać komentarz.
Oceny
Ocena zawartości jest dostępna tylko dla zarejestrowanych użytkowników. Proszę Zaloguj lub Zarejestruj się by zagłosować.
Żadne oceny nie zostały dodane.
Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na nasze ustawienia prywatności i rozumiesz, że używamy plików cookies. Niektóre pliki cookie mogły już zostać ustawione.
Kliknij przycisk `Akceptuję`, aby ukryć ten pasek. Jeśli będziesz nadal korzystać z witryny bez podjęcia żadnych działań, założymy, że i tak zgadzasz się z naszą polityką prywatności. Przeczytaj informacje o używanych przez nas Cookies
Zamówiony został przez Köln – Düsseldorfer (KD) w grudniu 1935. Zlecenie na budowę otrzymała stocznia Ewald Berninghaus z Köln - Deutz. Dla statku przewidziano nazwę „Albert Leo Schlageter”. Budowa poprzedzona była wnikliwymi badaniami modelowymi. Najpierw w kanale strumieniowym firmy Voith w Heidenheim (producent pędników), w ścisłej współpracy z armatorem i stocznią, następnie próby modelowe w zakładzie Doświadczalnym Budowy Okrętów w Hamburgu. Dopiero po przeanalizowaniu wyników przystąpiono do budowy statku. Położenie stępki nastąpiło 15 marca 1936. Trzy miesiące później nastąpiły rejsy próbne. Rejs zdawczo – odbiorczy odbył się 30 czerwca 1936. Statek uzyskał średnią prędkość 16,81 km/h. „Albert Leo Schlageter” powstał pod numerem budowy 609 i kosztował 199.000 RM. Mógł zabrać 825 pasażerów. Oficjalne wcielenie do eksploatacji 1 lipca 1936.
„Albert Leo Schlageter” podczas rejsu dziewiczego minął właśnie most Hohenzollernbrücke w Kolonii. Zwraca uwagę bardzo niski komin statku:
W roku 1937 na trasie siedmiogrodzkiej (między Bonn i Bad Honeff). Komin, już podwyższony. Pokład górny co prawda zadaszony, ale na burty przewiewnie otwarty.
Na przedwojennej nostalgicznej widokówce „Schlageter” mija reńskie miasteczko Linz (powyżej Bad Honeff):
Napęd statku stanowiły dwa sześciocylindrowe, doładowane silniki Deutz, o łącznej mocy 550 KM z turbodoładowarkami systemu Büchli. Moc przekazywana była na dwa pędniki Voitha Schneidera. Obydwa silniki posadowiono na wspólnej ramie. Dla ograniczenia drgań i hałasu, między ramą i kadłubami silników zamontowano tłumiki sprężynowe. Te spiralne sprężyny zostały specjalnie zaprojektowane dla „Schlagetera” przez firmę Werner Genest GmbH z Berlina – Tempelhofu.
Dane techniczne statku w chwili wejścia do służby:
długość....................................................................................................................................48,07 m
szerokość...................................................................................................................................6,80 m
znurzenie pusto/zał............................................................................................................1,15/1,50 m
wyporność pusto.........................................................................................................................140 t
pasażerów....................................................................................................................................825
napęd...................................................................................................2 x Deutz typu BSA 6 M 324
średnica cylindra / skok tłoka........................................................................................200/240 mm
pojemność skokowa silnika...................................................................................................45,18 l
ciężar silnika.........................................................................................................................4050 kg
moc......................................................................................................2 x 275 KM przy 725 obr/min
pędniki............................................................................................2 x Voith Schneider typu 14 E/90
średnia prędkość na Renie.................................................................................................16,81 km/h
Aż do wybuchu wojny „Albert Leo Schlageter” eksploatowany był na środkowym Renie. We wrześniu 1939 odstawiony w porcie w Düsseldorfie i pod koniec miesiąca odkomanderowany do Bingen, gdzie służył jako statek szpitalny. Pod koniec roku z powrotem w Düsseldorfie. Przestał tam do 1941 z powodu braku paliwa. W listopadzie tegoż roku skierowany do portu w Oberwinter, gdzie otrzymał szary kolor ochronny. W Oberwinter przeleżał do lata 1943. W sierpniu wydzierżawiony dla IG. Farben we Frankfurcie jako statek biurowy. W grudniu 1944 zarekwirowany przez Wehrmacht i w porcie Mainz – Winterhafen przebudowany na okręt obrony przeciwlotniczej. 23 marca 1945 koło Fechenheim nad Menem, zatopiony ładunkiem wybuchowym przez pionierów Wehrmachtu.
Wisną 1946 statek otrzymał nazwę „Rüdesheim“, chociaż jeszcze w ogóle nie został podniesiony z dna!
I tutaj chciałbym nieco zmienić temat. Kim był Albert Leo Schlageter i dlaczego tak szybko zmieniono nazwę statku? Otóż Schlagerer był nazistą, członekiem NSDAP, szpiegiem i terrorystą. Podczas okupacji Nadrenii przez wojska francusko – belgijskie schwytany i 26 maja 1923 rozstrzelany przez Francuzów (miał 29 lat). Po egzekucji stał się idolem faszystów. Uważany był za męczennika i nazwany Pierwszym Żołnierzem Trzeciej Rzeszy. Powstał „Kult Schlagetera”! Dla upamiętnienia, wystawiono na terenie całych Niemiec ponad 100 pomników gloryfikujących zabijakę. Zaraz po wojnie zaczęto je burzyć. Ale chyba niezbyt dokładnie skoro ok. 20 istnieje do tej pory (przynajmniej ich fragmenty). Na marginesie. Podczas pierwszego rejsu statku z Düsseldorfu do Königswinter 27 czerwca 1936, oprócz licznych oficjalnych gości, na pokładzie znajdował się również oddział SA-Standarte „Schlageter-Düsseldorf”...
Wracając do statku. W sierpniu 1946 rozpoczęło się wydobywanie wraka z Menu. Najpierw uszczelniono go pod wodą, co okazało się bardzo trudne i dopiero w grudniu „Rüdesheim“ wypłynął na powierzchnię. Odholowany został do stoczni w Mainz – Gustavsburg, gdzie przystapiono do odbudowy. Na skutek powojennych braków materiałowych prace przeciągały się w nieskończoność. Na dodatek jeden z silników został rozsadzony przez mróz. Zdobycie identycznego kosztowało wiele zachodu. Ostateczne prace wykończeniowe przeprowadziła macierzysta stocznia w Köln – Deutz.
Sylwetka „Rüdesheima“ po odbudowie różniła się nieco od sylwetki „Schlagetera”. Przede wszystkim zamknięto oknami przednią część pokładu górnego. Jego tylna część została zadaszona aż do samej rufy. Rozbudowę wnętrz statku przeprowadziła firma Anton Ross z Köln – Bickendorf. Pierwszy rejs próbny po odbudowie odbył się 19 marca 1949, rejs zdawczo – odbiorczy 6 maja a oficjalne, bardzo uroczyste wcielenie do eksploatacji 10 maja 1949. „Rüdesheim“ przeznaczono na trasę Moguncja – Koblencja, początkowo tylko trzy razy w tygodniu.
Krótko po odbudowie w roku 1949 już pod nazwą „Rüdesheim“. Na dziobie jeszcze aliancki numer rejestracyjny:
„Rüdesheim“ pod Loreley, tym razem już w kolorze. Binnenschifferforum:
Od 1954 obsługiwał odcinek górnego Renu między Moguncją i Karlsruhe, aby w następnym roku powrócić na środkowy Ren. Wisną 1956 podczas remontu na stoczni w Mainz – Gustavsburg maszynownia otrzymała na obydwu burtach po trzy duże, prostokątne okna w miejsce bulajów.
W marcu 1958 statek na krótki czas otrzymał nazwę „Baden”. Powrócił na górny Ren z bazą wyjściową Mannheim.
„Baden” na górnym Renie:
Na tej niezapisanej widokówce „Baden” w pięknym ujęciu od półrufy:
Zimą 1959/60 „Baden” został skierowany do na stocznię w Mainz – Mombach i wyciągnięty na pochylnię. Statek poddano kompletnej przebudowie. Właściwie powstała całkiem nowa jednostka, która otrzymała numer budowy 151. Przede wszystkim został przedłużony poprzez wstawienie 12-to metrowego segmentu od dziobowego szotu maszynowni. Nowa, wyższa część dziobowa, nowa sterówka ze skrzydłami mostka, nowy komin i trzeci pokład jako pokład słoneczny. Łódź towarzysząca została przeniesiona na rufę. Na pokładzie dolnym i głównym powstały dwa wielkie salony: restauracja i kawiarnia. Obydwa po 186 miesjsc siedzących przy stolikach.
Naturalnie, znacznie zmieniły się wymiary statku. Teraz: długość 60,4 m, szerokość 7,03 m, wyporność pusto 263 tony, nośność 77 ton. Ilość pasażerów ustalono na 900 osób. Do ponownej eksploatacji wszedł 17 lutego 1960, z przeznaczeniemna środkowy Ren. Przywrócono mu poprzednią nazwę „Rüdesheim“.
„Rüdesheim“ po przebudowie mija Kaub ok. 1960:
Nieprzyjemną przygodę przeżył 18 sierpnia 1962. Płynąc w górę Renu przy niskiej wodzie, między Bad Honef i Unkel, przytarł prawym pędnikiem ciężko go uszkadzając. Do końca sezonu przestał w porcie KD w Düsseldorfie czekając na jego naprawę.
W dniach od 10 do 14 lutego 1964 odbył „Rüdesheim” rejs testowy na Mozeli – z Koblenz do Bernkastel-Kues poprzez sześć śluz. Na pokładzie znajdował się cały sztab kierowniczy i techniczny Köln – Düsseldorfer.
Piękna kartka pocztowa datowana 1981, chocież zdjęcie zrobione było napewno w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych. „Rüdesheim“ mija Bad Godesberg. Binnenschifferforum:
Do wielkiego wydarzenia doszło 26 maja 1964. Wtedy to nastąpiło uroczyste otwarcie skanalizowanej Mozeli („Großschiffahrtstraße Mosel“), projektu ogromnie ważnego dla europejskiej żeglugi śródlądowej. Od Koblencji do Thionville rzeka stała się dostępna dla statków towarowych o nośności do 1500 ton. W uroczystym konwoju brały udział ms „Rüdesheim“, ms „Frankfurt” i francuski ms „Strasbourg”. Na „Strasbourgu” zaokrętowane były takie osobistości jak generał Charles de Gaule, wielka księżna Charlotte von Luxemburg i prezydent NRF Heinrich Lübke. Rejs rozpoczął się na śluzie we francuskim granicznym miasteczku Apach i przez śluzę Palzem wiódł w dół Mozeli do śluzy Grevenmacher. Tutaj wszyscy prominentni goście przesiedli się na „Rüdesheim“, którym dotarli do starożytnego miasta Trier.
Na mostku „Rüdesheim“ - dwóch prezydentów i wielka księżna w rejsie otwarcia „Wielkiej Drogi Wodnej, Mozela”:
Skanalizowana Mozela – 270 km, 15 śluz i 93 m spad:
Widocznie próbne rejsy na Mozeli wypadły pomyślnie, skoro „Rüdesheim” przeznaczony został do rejsów po tym przepięknym regionie. Od połowy czerwca 1964 rozpoczął podróże między Koblencją i Beilstein (ok.50 km w górę rzeki).
Nazwa „Rüdesheim“ nie pasowała za bardzo do Mozeli i 11 maja 1965 statek otrzymał dumną nazwę „Trier”. Trier jest najstarszym miastem w Niemczech, ma ponad 2000 lat. W czasach rzymskich nazywał się Augusta Treverorum...
Statek pozostał na zawsze na Mozeli i przemierzał ją od Koblencji aż po Trier (a może i wyżej?).
Dwie niewysłane widokówki z lat siedemdziesiatych.
„Trier” mija Cochen, słynące z doskonałych mozelskich win:
Trier nad Mozelą. Ms „Trier” pod jedną z atrakcji miasta – pod kabinową kolejką linową. W tle słynny uniwersytet:
Sukcesywnie zmniejszano liczbę pasażerów. Ludzie chcieli podróżować bardziej luksusowo. W roku 1969 na 810, w 1971 na 740 i w 1975 ostatecznie na 580 osób.
Po raz drugi statek przytarł tym razem na Mozeli, 23 sierpnia 1969 koło Bernkastel. Poważnemu uszkodzeniu uległ również prawy pędnik. Tym razem „Trier” nie czekał na jego naprawę. Na stoczni w Oberwinter dostał zastępczy, dzięki czemu nie został na dłużej wyłączony z eksploatacji.
Ekspresyjne ujęcie ms „Trier” na pochylni stoczni w Köln – Deutz w kwietniu 1985. Wtedy to dokonano przeglądu obydwu pędników i odmalowano statek od góry do dołu:
Podczas któregoś z rutynawych przeglądów silników napędowych wymieniono ich stare turbodoładowarki Büchli, na nowoczesne, bardziej wydajne firmy Bosch.
Maszynownia statku z początkiem lat osiemdziesiątych.
Na środkowej Mozeli, 21.06.1984. Foto Georg Fischbach:
W przedostatnim roku służby w Köln – Düsseldorfer. „Trier“ mija Deutsche Eck w Koblencji. Binnenschifferforum:
Na koniec sezonu 1989 został odstawiony w porcie KD w Köln – Niehl. Dalsza eksploatacja bez kapitalnego remontu nie wchodziła w rachubę. Z ekonomicznego punktu widzenia było to jednak niemożliwe. Statek wystawiono na sprzedaż. 22 kwietnia 1991 „Trier” kupił holenderski armator Rederij Delta, A.D. Venma z Enkhuizen nad Ijsselmeer. Holendrzy byli mistrzami w adaptacji starych pasażerek na statki rozrywkowe. Na stoczni Worst Scheepswerft B.V. W Meppel poddano statek modernizacji. Otrzymał nowy generator prądotwórczy o mocy 125 kVA oraz ster strumieniowy na dziobie napędzany silnikiem Volvo 130 KM. Stare silniki Deutz zastąpiono również silnikami Volvo o mocy po 130 KM. We własnym zakresie kompletnie przebudowano wnętrza statku. Nowa część rufowa. „Trier” stał się luksusowym Partyschiffem i otrzymał bardziej pasującą nazwę - „Delta Queen“. Do eksploatacji weszła królowa 27 września 1991 bez większych uroczystości. Pływała spacerkiem z rozbawionymi gośćmi w zasadzie po Ijsselmeer, ale docierała czasami aż do Rotterdamu.
„Delta Queen” latem 1992 na swoim stałym miejscu postoju w Endhuizen. Foto Georg Fischbach:
W październiku 1998 statek znowóż wystawiony został na sprzedaż. W dwa lata później nabyła go firma S.A.M. Entertainment BV z Leeuwarden. W roku 2005 po raz kolejny sprzedany, tym razem po raz ostatni. Kupia go firma Meijer & Zn. BV z Franeker, w której w 2007 roku został zezłomowany.
Smutny koniec rozrywkowca....
Foto Gert Schouwstra, De Binnenvaart: