Witam Wszystkich!
Chciałbym poznać ludzi którzy maja wiadomości na temat statku ,,Traugutt". Ojciec mojej cioci był kapitanem tego statku Jerzy Gołębiewski z Płocka. poszukuje wszystkich pamiątek zwiazanych z tym statkem oraz innymi parowcami wiślanymi. Chcę zbudować modele tych staków i choć w ten sposób przywrucić choć namiastkę tamtego czaru czsów życia Wisły. W ciągu kilku dni dołącze fotki jakie posiadam. Pozdrawiam

Witaj Miłosz!
Czy zaglądałeś tutaj >(link do opisu), na Naszym Forum. Waldek, już kiedyś bardzo ciekawie opisał historię Traugutta.

Kłania się opcja "Wyszukaj" w menu nawigacyjnym. Wpisujemy słowo i przeszukujemy newsy, artykuły, forum.... I dopiero wtedy zadajemy pytania. No ale nowi w załodze mają swoje prawa ;)

Na 150-lecie żeglugi parowej na Wiśle staraniem zainteresowanych tradycjami wodniackimi osób wyemitowano w r. 1979 serię znaczków pocztowych, wybito medal pamiątkowy (ażeby było taniej - z plastyku jak z "kartofla", a więc bez wartości numizmatycznej) i uruchomiono na ostatnią paradę dwa parowe statki pasażerskie - GEN. ŚWIERCZEWSKIEGO i pośpiesznego TRAUGUTTA, chlubę flotylli Żeglugi Warszawskiej, po czym z braku atestów PRS,
( który jako grabarz tej pięknej floty zrzekł się nadzoru technicznego nad statkami z kadłubami nitowanymi), zostały one wycofane z ruchu i odstawione. TRAUGUTTA zacumowano w basenie nr 2 warszawskiego Portu Handlowego na Pradze pod oknem mojego gabinetu w Inspektoracie Żeglugi Śródlądowej w Warszawie. Staraniem autora tego komentarza w r. 1982 statek ten wpisany został przez Konserwatora Wojewódzkiego na listę zabytków techniki. Z powodu nieszczelności kadłuba i konieczności częstego odpompowywania wody, wiosną 1984 r. TRAUGUTTA przeholowano do Płocka i wyslipowano na ląd z zamiarem wymiany poszycia, do czego nigdy nie doszło. W r. 1984 po raz pierwszy wystąpiły na Wiśle nie notowane dotychczas niskostany, z powodu których Żegluga Warszawska nie mogła wywiązać się z przewozów towarowych. Szczególnie szkodliwe było zrzeczenie się wspaniale rozwijających się terminowych przewozów kontenerów na trasie Gdańsk-Warszawa, które przyniosło armatorowi dotkliwe straty finansowe nie do wyrównania. Do agonii Żeglugi Warszawskiej przyczynił sie też zły stan budowli hydrotechnicznych na odcinku Warszawa-Płock, nie koncentrujący wody w nurcie na tym szlaku żeglownym, co uniemożliwiało nawigację w systemie pchania. Pomimo tych trudności Dyrekcja tego Armatora przyjęła koncepcję komentatora wycięcia śródokręcia TRAUGUTTA z maszyną nakotłową, kompletem pomp parowych Wartingtona, sterową maszynką parową, kołami Morgana, tamborami, sterownią i kominem, załadowania go na barkę górnopokładową i przewiezienia gratis do Muzeum Wisły w Tczewie. Na przeszkodzie temu zamierzeniu stanął nieoczekiwanie brak zdecydowania ówczesnego Dyrektora Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku, który tego prezentu nie chciał przyjąć. W r. 1989 P.P. Żegluga Warszawska ogłosila upadłość. TRAUGUTT pozostał bezpański na lądzie w Płocku. Komentatorowi udało się doprowadzić do zaspawania włazu do maszynowni, w celu uchronienia elementów mosiężnych i miedzianych przed rozkradzeniem. Nie udało się jednak zabezpieczyć mosiężnych telegrafów na mostku, które poginęły. Po przejściu komentatora na emeryturę w r. 1995, rok później pocięto TRAUGUTTA na złom, ponieważ nie miał go kto bronić pomimo, że był uznanym zabytkiem techniki. Uratowany telegraf z legendarnego parowego lodołamacza JAGUAR ex przedwojennego GABRIELA NARUTOWICZA, przekazał komentator Muzeum Wisły w Tczewie, wraz z innymi, bezcennymi obecnie zabytkowymi pamiątkami. Koła wraz z korbowodami zostały nabyte jako złom przez Henryka Skoczka, znanego armatora spacerowej flotylii z Kazimierza Dolnego i złożone na terenie jego posesji, jako ostatni ślad po niezapomnianym TRAUGUTTCIE.

kmdr por.rez. mgr Adam Reszka

No więc uściślijmy parę spraw:
1. W ramach powierzonego przez Rząd zakresu działania (a do niego zawsze należał nadzór techniczny na śródlądowymi statkami pasażerskimi
o napędzie mechanicznym) PRS nie ma, nie miał i raczej nie będzie miał
możliwości zrzeczenia się nadzoru - po prostu ma wykonywać te zadania.
2. Zaręczam, że w klasie PRS można nadal odnaleść jednostki o kadłubach
nitowanych, niekiedy o znacznych, jak na warunki śrólądowe, wymiarach.
3. Mówienie akurat o PRS jako o "grabarzu" jakiejkolwiek floty jest w moim odczuciu mocno niesprawiedliwe i krzywdzące
Pozdrawiam

Odpowiadając Panu Markowi Szymańskiemu zastrzegam, że z uwagi na jego młody wiek nie posądzam go o manipulatywną taktykę kreowania w białych kolorach Firmy klasyfikacyjnej w której pracuje, bez pokrycia z nagą i powszechnie znaną prawdą. Mam nadzieję, że czyni to w najlepszej wierze w dowód lojalności wobec pracodawcy, będąc w zgodzie z "INSTRUKCJĄ dla inspektorów", Gdańsk 1961, s. 25, ppkt 1 01 - "Lojalność".

ad 1. Rząd rzeczywiście powierzył PRS nadzór techniczny nad statkami polskimi, czyniąc tę Firmę - być może wówczas nieświadomie - monopolistą kwalifikacyjnym, który w pierwszych latach obowiązywania cytowanej "Instrukcji" tuczył się na nadzorowaniu licznych, zamożnych flotylli, jak PLO czy PŻM, traktując armatorów śródlądowych jak biednych, bosych flisaczków. A mówiąc, że PRS - cyt.: "(...) nie ma, nie miał i raczej nie będzie miał możliwości zrzeczenia się nadzoru ...", daje Pan dowód nieznajomości historii funkcjonowania swej Firmy. W celu wyrwania Pana z odrętwiającego błogostanu, radzę sięgnąć po informację któregoś zaufanego, starszego kolegi, od którego dowie sie Pan o monopolistycznych manipulacjach mających na celu (z pomocą urzędników Ministerium władnego w tej kwestii) wyeliminowanie wrocławskiej konkurencji, noszącej się z zamiarem otworzenia po roku 1990 nowej, taniej odrzańskiej firmy klasyfikacyjnej. Pisząc, że do PRS, cyt.: "(...) zawsze należał nadzór techniczny nad śródlądowymi statkami pasażerskimi o napędzie mechanicznym..." i w dalszym ciągu "... po prostu ma wykonywać te zadania ..." zapytam: Co stanowiło podstawę zrzeczenia się na śródlądziu nadzoru technicznego nad kadłubami nitowanymi i maszynami parowymi, będącego przyczyną odstawienia i kasacji "białej floty", dysponującej statkami "na najlepszym chodzie"? Przez okres trzydziestu kilku lat przyjaźniłem się z kierownikiem placówki PRS, profesjonalistą starej generacji, wybitnym znawcą i miłosnikiem maszyn parowych, wespół z którym opłakiwałem każdy cięty na złom parowiec (zwłaszcza te, na których niegdyś pływałem). Dzięki niemu pojąłem tajemnicę pracy unikatowej maszyny parowej t.zw. "bujanej", na promie "Wodnik". Na moich oczach w ciągu kilku lat zaszlachtowana została zabytkowa pasażerska flotylla bocznokołowców parowych, nadzorowanie której wymagało ciężkiej pracy kompetentnych inspektorów-profesjonalistów, których wielu corocznie w naturalny sposób ubywało.

ad 2. Potwierdzam, że istotnie można napotkać jeszcze statki o kadłubach nitowanych nadzorowane przez PRS, jak np. dawny Dworzec Wodny Żeglugi Warszawskiej cumujący jako restauracja w km 514 rz. Wisły (Podzamcze), będący przed r. 1947 prywatną barką szypra Brandta z Włocławka (o czym mało kto wie). Ale statku parowego "w klasie PRS" już nie znajdziemy.

ad 3. Wyrażam żal z powodu sprawienia Panu moim komentarzem poczucia krzywdy i niesprawiedliwości. Proszę jednak o głębszą autoanalizę poruszonych w komentarzach kwestii.

Pozdrawiam - kpt.ż.ś. Adam Reszka

Daleki jestem o twierdzenia, że jestem nieomylny ale z całym szacunkiem dla wieku i doświadczenia Pana stwierdzenie o nagiej i oczywistej prawdzie jest przejawem megalomanii.
Ale po tej małej złośliwości przejdźmy do rzeczy
-Lojalność
Moim zdaniem jest to cecha, której brakuje Polakom. Gdybyśmy byli bardziej lojalni Polak wobec Polaka, to na każdym polu
w naszym kraju byłoby lepiej, również w drogiej nam żegludze
śródlądowej.
Do ad1. Statkowi przyjętemu do klasy PRS można zawiesić klasę w
następujących przypadkach:
1. Nieprzedstawienia jednostki w należnym terminie do przeglądu.
2. Uchybień eksploatacyjnych takich jak:
- wyjście poza dozwolony rejon żeglugi,
- niestosowanie się do Warunków Stałych w Świadectwie Klasy
- eksploatację niezgdną z przeznaczeniem jednostki,
- wykonania przeróbek bez nadzoru PRS , które wpływają
bezpieczeństwo jednostki.
3. Niewykonanie w terminie wydanych przez PRS zaleceń.
4. W wypadku zaległości płatniczych Armatora.
W wypadku, gdy zawieszenie klasy trwa dłużej niż 6 miesięcy, jednostka
jest wykreślana z rejestru PRS. Statek wykreśla się z rejestru PRS również na pisemny wniosek Armatora. Nie ma tu miejsca na samodzielną "rezygnację" przez PRS z wykonywania nadzoru. Te zasady działalności nadzorczej mają już kilkadziesiąt lat i sie nie zmieniają. Tak więc twierdzenie (tu cytat) " zapytam: Co stanowiło podstawę zrzeczenia się na śródlądziu nadzoru technicznego nad kadłubami nitowanymi i maszynami parowymi, " nie ma żadnego umocowania w rzeczywistości.
Może Pan wskaże konkretny przepis, który wyklucza konstrukcje nitowane i maszynę parową.
Co do konkurecji:
czy ta wrocławska firma posiadała własne przepisy klasykacji i budowy
statków sródlądowych, czy była w stanie je rozwijać, czy miała kadrę
inspektorską, czy była niezależna od Armatorów i Stoczni?
Do ad2
Miło, że udało się uśwadmić Panu że jednak PRS klasyfikuje statki
o konstrukcji nitowanej. W pierwszym poście pisał Pan o tym, że PRS zrezygnował z nadzoru nad statkami nitowanym. W drugim poście, po mojej odpowiedzi, dodał Pan "i maszyną parową" - tak więc warto czasami wyrwać sie z "błogostanu".
Do ad3
zdanie o autorefleksji mogę również Panu zadedykować
Pozdrawiam M.Szymański

Będąc w szkole podstawowej w którejś ze starszych klas w latach 67-68 płynąłem z Warszawy do Kazimierza, była to wycieczka szkolna. Sam rejs z wielokrotnym wchodzeniem na mielizny i ściąganiem z tych mielizn statku przez załogę, pamiętam za pomocą długich tyczek i lin bardzo mnie fascynowało i utkwiło w pamięci do dzisiaj. Pisze dlatego bo był to statek parowy bocznokołowiec Traugutt, czytając bardzo ciekawe wpisy na forum o historii tego statku jednak nigdzie nie natrafiłem wpisu jakoby pływał on na tej trasie w tych latach, po prostu sam już jestem nie pewny czy to o ten statek chodzi, może to nie jest tak ważne w historii ale jednak pisze bo ten rejs bardzo utkwił mi w pamięci do dzisiaj, i może a nawet na pewno, to była iskra która roznieciła mój pociąg do wody takiej śródlądowej w szczególności.
Jestem entuzjastą wszystkiego co pływa ale rzadko zabieram głos gdyż mimo że mam zamiar budować hausboota z aluminium, w wodniactwie jestem amatorem, jednak w spawaniu aluminium i nie tylko, pracuje na sowim 30 lat i z tond mój pociąg do aluminiowego hausboota, no rzecz jasna aluminium tam gdzie trzeba.
Pozdrawiam wodniacką brać.